Ev hapsi, mahkeme kararıyla belirlenen kişilerin belirli bir süre boyunca evlerinde kalmalarını zorunlu kılan bir ceza veya tedbirdir. Ev hapsi uygulamasının tarihçesi, farklı dönemlerde ve kültürlerde değişik biçimlerde ortaya çıkmıştır. Bu yöntem, modern hukuk sistemlerinde yaygınlaşmadan önce de siyasi, dini veya toplumsal nedenlerle uygulanmaktaydı.
Ev hapsi, nispeten hafif suçlarda mahkemelerce verilen hapis cezalarının kişinin kendi konutunda geçirmesini ifade eder. Mahkeme tarafından ev hapsi ile cezalandırılan kişi hapis cezası sonuna kadar konutundan dışarıya çıkamaz. Cezasını çekeceği konuttan çıkıp çıkmadığı ise Amerika Birleşik Devletleri'ndeki uygulamalarda elektronik kelepçe sistemi ile sağlanır. EV HAPSİ HANGİ DURUMLARDA VERİLİR? Ev hapsi, aşağıdaki durumlarda sıkça uygulanır: Adli Kontrol Tedbiri Olarak: Soruşturma veya kovuşturma sürecinde tutuklama yerine daha hafif bir önlem olarak verilebilir. Kaçma şüphesi olan veya delilleri karartma riski taşıyan kişilere uygulanabilir. Hükmün Açıklanmasının Geri Bırakılması (HAGB) Durumlarında: Özellikle ilk kez suç işleyen veya pişmanlık gösteren kişilere ceza infazı yerine ev hapsi uygulanabilir. Hafif Suçlarda: Genellikle hapis cezası gerektiren ancak şiddet içermeyen suçlarda (örneğin, dolandırıcılık, sahtecilik gibi) verilebilir. Hasta veya Yaşlı Kişilere: Cezaevinde kalması sağlık açısından sakıncalı olan kişilere uygulanabilir. Hamile Kadınlar ve Küçük Çocuk Sahibi Kadınlar: Cezaevinde kalmalarının sakıncalı olduğu durumlarda ev hapsi kararı verilebilir. Ancak bu kararlar tamamen hâkimin takdirine ve olayın koşullarına bağlıdır. Cezanın türü, kişinin sabıka kaydı ve olayın niteliği dikkate alınır.